To tylko krok, by pomyśleć i się cofnąć.

- Po prostu.
- Michał, nic nie dzieje się bez przyczyny. Skoro odeszła, musiała mieć powód.
Milczałeś. Wiedziałeś, że Mariusz ma rację. Takie kobiety jak Agnieszka nie odchodzą bez powodu. A ty go doskonale znałeś.
- Zatraciłem się – po kilku minutach zacząłeś opowiadać. – Zachłysnąłem się siatkówką, sukcesami, rozwijającą się karierą, tym jak bardzo wszyscy mnie chwalą, a kluby o mnie konkurują. Przestałem zwracać na nią uwagę, siatkówka przysłoniła mi cały świat. Straciłem rozsądek. Odsuwałem ją na coraz bardziej odległy tor –kontynuowałeś chaotycznie. – Prosiła mnie wielokrotnie bym się opamiętał, ale nie słuchałem. Aż w końcu miała dość i odeszła. Odeszła… - skończyłeś, wzrok zatrzymując na swoich dłoniach.
Mariusz milczał, powoli analizując słowa wypowiedziane przez ciebie. Czas dłużył ci się niemiłosiernie, gdy czekałeś na reakcję swojego przyjaciela. Byłeś gotowy na wszystko, nawet na krzyk i porządny ochrzan.
- Rozumiem ją – zaczął mówić. – I podziwiam, że tak długo wytrzymała. Wiesz, tak naprawdę wszyscy zauważyliśmy to co się działo. Sam przecież jakiś czas temu próbowałem przemówić ci do rozsądku, pamiętasz? Zbyłeś mnie, mówiąc, że masz wszystko pod kontrolą. Wierzyłem, że wiesz co robisz, więc odpuściłem. Być może niepotrzebnie – zawiesza głos. – Ale nie jesteśmy w stanie zmienić przeszłości. Teraz musisz walczyć o teraźniejszość i przyszłość. Musisz zrobić wszystko by ją odzyskać, bo taka miłość jak wasza zdarza się rzadko. Jesteście sobie przeznaczeni i tylko będąc ze sobą, będziecie szczęśliwi.
- To co powinienem zrobić? – pytasz cicho.
- Nie wiem Michał. Sam musisz znaleźć sposób, by ją odzyskać. Wiem tylko, że powinieneś zacząć od siebie. Najważniejsze, żeby Aga wiedziała, że jeśli wróci, to będzie tak jak kiedyś. Będziesz potrafił rozdzielić czas tak, byś miał go i na siatkówkę i dla niej.
- Masz rację – mówisz. – I dziękuję.
- Za co? – pyta zdziwiony Mariusz.
- Za to, że mogłem się wygadać.
- W porządku, przecież jesteśmy przyjaciółmi. Możesz na mnie liczyć. – dodaje Wlazły, po czym wstaje i zbiera się do wyjścia.  – Będę leciał. Gdybyś chciał pogadać, albo cokolwiek innego –dzwoń.
- Tak zrobię – mówisz, po czym odprowadzasz Mariusza do drzwi.
Wracasz do salonu, po czym podchodzisz do okna. Zerkasz na ciemną okolicę, rozjaśnioną jedynie przez światła ulicznych lamp. Nie wiesz ile tak stoisz, nie zwracasz uwagi na upływające minuty. Nie ma to dla ciebie żadnego znaczenia, kiedy czujesz się pusty, bo utraciłeś coś naprawdę ważnego. Paraliżuje cię strach, że nigdy nie odzyskasz Agnieszki, że nie będzie chciała wrócić z obawy, że sytuacja może się powtórzyć. Nie masz pojęcia co zrobić, w jaki sposób działać. Wiesz tylko, że będziesz walczyć. Zrobisz wszystko byście znów byli szczęśliwi. I cokolwiek by się działo, nie odpuścisz. Nie możesz i co najważniejsze, nie chcesz. Wierzysz, że z takim postanowieniem uda ci się wszystko naprawić.
Zerkasz na zegarek, który informuje cię, że jest już późno. Postanawiasz iść spać, by mieć siły na następny dzień i na wszystko, co może cię spotkać.

                                                                        ~.~
Oddaję kolejny krótki rozdział do waszej dyspozycji, o ile ktoś to jeszcze chce czytać.
Jak to pisałam wydawało się lepsze. O ironio.