No przecież nikt nie obiecywał nam, że będzie łatwo.

- Michał, ja tak dłużej nie potrafię –słyszysz głos Agnieszki, po czym odwracasz się w jej stronę. Stoi oparta o futrynę i spogląda na ciebie smutnym wzrokiem.
- Co masz na myśli? – pytasz niepewnie, bojąc się odpowiedzi.
- Mam wrażenie, że w twoim życiu nie ma już miejsca dla mnie. Kiedyś potrafiłeś znaleźć choć trochę czasu, by spędzić go ze mną. Dziś tego nie ma. Nie zrozum mnie źle, nie wymagam od ciebie byś rzucił wszystko, bo życzę sobie, żebyś był ciągle przy mnie. Wiedziałam z kim się wiążę, wiedziałam że życie ze sportowcem jest trudne, ze względu na ciągle treningi, mecze, wyjazdy. Tylko…mówiłeś mi zawsze, że będziesz potrafił zachować umiar, że zawsze znajdziesz chwilę dla mnie, a siatkówka nie przesłoni ci całego życia. A ja coraz bardziej mam wrażenie, że to były tylko słowa. – odpowiada cicho, wyłamując palce. Wiesz, że się denerwuje, bo zawsze wtedy to robi. – Dlatego myślę, że powinnam odejść.
- Nie możesz mi tego zrobić! – gorączkowo zastanawiasz się jak ją zatrzymać, a dodatkowo emocje zaczynają brać górę nad twoim rozsądkiem.
- Muszę Misiek. Jeśli tego nie zrobię, nic się nie zmieni. Chcę tylko czuć się potrzebna i kochana. Chcę mieć pewność, że kiedy wydarzyło by się coś złego, będzie przy mnie ktoś, kto będzie w stanie okazać mi wsparcie. Kto będzie gotowy zostawić inne sprawy, żeby być ze mną.
- Proszę cię, ja się zmienię, ja naprawdę się zmienię – mówisz szybko.
- Nie wierzę w to – odpowiada po chwili. – Przez cały ten czas miałam nadzieję, że to zrobisz, że wróci mój dawny Michał, który miał czas dla rodziny, dla przyjaciół. Ale nic takiego się nie działo, a nawet miałam wrażenie, że coraz bardziej się oddalasz od nas wszystkich, a przede wszystkim ode mnie. Nie chcę tak…Starałam się wspierać cię we wszystkim i naprawdę cieszę się, ze osiągnąłeś to wszystko co masz, że odnosisz sukcesy. Ale zrozumiałam, że w twoim życiu nie ma już miejsca dla mnie. Dlatego muszę odejść. Tak będzie lepiej.
- Lepiej dla kogo?
- Dla nas.
- Proszę cię –prychasz. – Jak to niby ma nam pomóc?
- Może to sprawi, że otworzysz oczy i zrozumiesz jak się czułam. Może kiedyś zrozumiesz…Może będziesz chciał wrócić, może jeszcze kiedyś będziemy szczęśliwi. Razem. Ale to nie będzie dziś, ani jutro, ani w najbliższym czasie. Oboje musimy odnaleźć to, co kiedyś nas łączyło.  Mam nadzieję, że odpoczynek od siebie nam w tym pomoże.
- To koniec, tak? – pytasz jeszcze z nadzieją, że odwiedziesz ją od jej decyzji.
- Koniec Michał. Ale nie definitywny – posyła ci delikatny uśmiech. – Może jeszcze kiedyś nam się uda. Ale dziś  to nie ma sensu. Przepraszam – dodaje, po czym podchodzi i wtula się w twój tors.
- Nie powinnaś. Rozumiem to – mówisz, oplatając ją ramionami. Stoicie przytuleni do siebie przez jakiś czas, aż w końcu ona wysuwa się z twoich objęć. – Będę mógł kiedyś zadzwonić? Albo cię odwiedzić? – pytasz jeszcze.
- Tak, myślę, że tak – odpowiada, po czym wspina się na palce i składa na twoich ustach pożegnalny pocałunek. Odpowiadasz na niego, gładząc opuszkami palców jej policzek. Kiedy się od ciebie odsuwa, patrzysz jeszcze w jej oczy. Widzisz, że lśnią od łez, ale wiesz jak się czuje. Obojgu wam jest trudno, ale może Agnieszka ma rację i rozstanie coś zmieni. Cieszysz się tylko, że nie zamknęła wam drogi do bycia razem.
Po chwili ona odsuwa się od ciebie, po czym idzie do przedpokoju, ubiera buty, płaszcz i bierze w dłoń rączkę walizki. Przy drzwiach zerka jeszcze na ciebie, po czym mówi ciche: do zobaczenia, Miśku i wychodzi.
Budzisz się, gdy wspomnienie się kończy. Dociera do ciebie, że podświadomość nawet w snach przypomina ci wydarzenia sprzed kilku dni. Jest ci ciężko, ale postanawiasz, ze w najbliższym czasie w końcu musisz się za siebie wziąć i zacząć działać. Musisz odzyskać Agę, bo bez niej twoje życie jest tylko marną egzystencją. Z tą myślą ponownie zasypiasz, a wspomnienia na szczęście już się nie pojawiają.


                                                              ~.~
Trochę wspomnień. Też macie wrażenie, że to opowiadanie bardzo wolno się toczy, czy to tylko ja?
Tak sobie pomyślałam, że mogłybyśmy się trochę poznać. Może co jakiś czas zadam Wam jakieś pytanie, czysto z ciekawości i kto będzie chciał ten na nie odpowie? :) Dziś spytam o ulubionego polskiego siatkarza, grającego obecnie w reprezentacji. Wiem, że trudno wybrać jednego, ale spróbujcie. :)