Druga strona medalu.

Nie czułaś się dobrze w związku ze swoją decyzją. Im więcej dni mijało od tego jak postanowiłaś rozstać się z Michałem, tym bardziej czułaś, że to był błąd. Chciałaś odzyskać go takiego jakim był kiedyś – wesołego faceta z mnóstwem pomysłów, które realizowaliście wspólnie, mającego pasję, której poświęcał część swojego życia. Nie chciałaś go zmieniać, chciałaś tylko, żeby przypomniał sobie, że rodzina i przyjaciele są mimo wszystko ważniejsi od siatkówki. To oni zostaną, kiedy zdrowie i wiek nie pozwolą mu już na zawodową grę. To na nich będzie mógł liczyć, kiedy coś się stanie. To oni pomogą mu, kiedy tylko będzie tego potrzebował. Oni, nie siatkówka. Miałaś wrażenie, że Michał o tym zapomniał. Swoją decyzją chciałaś sprawić, by odzyskał tę świadomość. Chciałaś przypomnieć mu jego dawny system wartości. Jednak teraz, kiedy czas mijał, nie byłaś już pewna, czy to był dobry pomysł. Traciłaś przekonanie co do słuszności swoich czynów, tym bardziej, że tak naprawdę nie wiedziałaś, czy przynosiły one zamierzony skutek. W końcu skąd mogłaś wiedzieć, że Michał męczy się tak samo jak ty? Że jest rozbity, zagubiony i nie wie co robić? Oboje błądziliście i potrzebowaliście swojej obecności, tak jak rośliny potrzebują wody. Ty tak samo jak one usychałaś. Bez Michała nic nie było takie samo. Tęskniłaś za nim, za jego wyjątkowymi oczami, które codziennie potrafiły wpatrywać się w twoje przez długi czas, za tym, jak spędzaliście wieczory oglądając coś razem czy po prostu milcząc i napawając się swoją obecnością. Nie było ci łatwo, ale wiedziałaś, że musisz wytrwać w swoim postanowieniu, bo tylko w ten sposób możesz pomóc Michałowi i zapobiec jego całkowitemu zatraceniu się. Wiadomo, nigdy nie życzyłaś mu źle, chciałaś żeby osiągał sukcesy i podnosił swoje umiejętności, chciałaś żeby robił to co kochał, ale jego zachowanie zdecydowanie podążało w złą stronę. Już nie chodziło o to, że nie miał czasu dla ciebie, bo ty nigdy swojej osoby nie uważałaś w tym wszystkim za najważniejszą. Bolało cię to co widziałaś w oczach jego mamy, kiedy w końcu znajdowaliście chwilę by ją odwiedzić.  A widziałaś wiele. Najbardziej w oczy rzucał ci się jednak jej smutek. Dziwiłaś się jak mógł tego nie zauważać, w końcu był jej synem. Opowiadał jej o meczach, o sukcesach, o tym jak ostatnio dobrze mu idzie, a nie potrafił zauważyć, że była smutna. Owszem, jako jego mama cieszyła się z tego, jak wygląda jego życie, ale żałowała, że tak rzadko go widuje. Nieraz przecież sama mu o tym wspominała, ale zawsze ją zbywał, tłumacząc się napiętym grafikiem wypełnionym sportem. Tak naprawdę ty sama odwiedzałaś ją częściej niż Michał, tym bardziej, że kilka razy zdarzyło się tak, że w ostatniej chwili okazywało się, że nie może do niej jechać. Na początku odwoływałaś wizyty, ale kiedy słyszałaś rozczarowanie w jej głosie, kiedy informowałaś ją przez telefon o tym, że musicie odwołać wizytę postanawiałaś sama ją odwiedzać, tym bardziej, że miałaś z nią bardzo dobry kontakt. Mogłaś z nią porozmawiać na każdy temat bez jakiegokolwiek skrępowania.
U ciebie też wiele się zmieniło. Rzadko gdziekolwiek wychodziłaś, bo każde miejsce przypominało ci Michała. Z resztą rozstanie z nim, mimo że to była twoja decyzja, było dla ciebie bardzo trudne. Bałaś się, że nigdy go nie odzyskasz, że nie będzie chciał do ciebie wrócić, nie zrozumie motywów twojego postępowania. Każdego dnia miotałaś się z kąta w kąt po swoim mieszkaniu, coraz bardziej się gubiąc.
Nie tak sobie to wszystko wyobrażałaś. Choć na co liczyłaś? Chciałaś żeby Michał się opamiętał, ale naprawdę myślałaś, że wystarczy mu na to kilka dni? On też potrzebował czasu, żeby to wszystko przeanalizować i zrozumieć. Bałaś się tylko, że wysnute przez niego wnioski będą inne od tych, których się spodziewasz. Jednak pozwalałaś mu żeby doszedł do nich sam, mając nadzieję, że zrozumie, że wróci twój dawny Michał.
Wyszłaś w końcu z mieszkania, bo panująca w nim cisza i pustka za bardzo cię przytłaczała. Niebo było zachmurzone, temperatura także nie należała do najwyższych. Wiatr rozwiewał twoje włosy, ale dzielnie brnęłaś dalej, mając nadzieję, że ten krótki spacer pozwoli ci oczyścić umysł.
- Aga, cześć –usłyszałaś w końcu. Zaskoczona podniosłaś wzrok i napotkałaś tęczówki Mariusza.
- Cześć Maniek – mruknęłaś w odpowiedzi.
- Jak się masz?
- Sama nie wiem.
- Chcesz pogadać? – spytał, patrząc na ciebie uważnie.
- Chyba tak – odpowiedziałaś. – Chodźmy może do mnie, nie chcę by ktokolwiek słyszał naszą rozmowę.
Mariusz skinął głową i już po chwili ruszyliście w drogę prowadzącą do twojego mieszkania.

                                                                           *
Oto mamy rozdział z perspektywy Agnieszki, mam nadzieję, że nieco rozjaśnia sytuację. Kolejny, o ile dobrze pamiętam również będzie perspektywą Agi.
Dziś pytam o ulubiony film. Jak zawsze odpowiada kto chce. :)