Próby normalności.

Dziś masz dzień wolny, pozwoliłeś sobie więc na dłuższy sen. Obudziłeś się o 12, po czym przez prawie godzinę jeszcze leżałeś. Nie chciałeś wstawać, z resztą po co? Nie miałeś dziś treningu, jakichkolwiek planów też nie. Wolałeś zostać w łóżku i nie wychylać nosa spod kołdry. Twoje myśli ponownie krążyły wokół Agnieszki, z którą spędziłbyś wolny czas, gdyby tylko tu była. Zabrałbyś ją na spacer, na wycieczkę czy gdziekolwiek, byle tylko spędzić z nią te chwile. Niestety, z przyczyn nie do końca od ciebie zależnych nie miałeś takiej szansy. Owszem, mogłeś do niej zadzwonić, zaprosić ją gdzieś, chociaż spróbować. Ale bałeś się, że cię odrzuci, więc wolałeś odpuścić. Popełniałeś błędy, idąc po najmniejszej linii oporu. Jednak bolało cię to, że odeszła, mimo że to stało się z twojej winy, o czym doskonale wiedziałeś, mimo że nikt ci tego otwarcie nie powiedział. Bo przecież nie musiał. Sam zdawałeś sobie sprawę, że mogłeś winić tylko siebie. Chciałeś do niej zadzwonić, choć na chwilę usłyszeć jej głos, ale bałeś się, że nie odbierze. Wolałeś żyć w nieświadomości i dać jej czas na uporządkowanie sobie wszystkiego. Sam też go potrzebowałeś. Mijały dni, a ty wciąż nie potrafiłeś się pozbierać i wykonać jakiegoś kroku. Zdawałeś sobie sprawę, że powinieneś działać, by dać jej znak, że wciąż ci zależy, że wciąż kochasz, ale nie umiałeś. Miałeś wrażenie, że czegokolwiek nie zrobisz, czegokolwiek się nie podejmiesz, nie przyniesie to oczekiwanego efektu.
Rozdzwonił się twój telefon. Z niechęcią wziąłeś go z nocnej szafki i spojrzałeś na wyświetlacz. Widząc imię twojego przyjaciela postanowiłeś jednak odebrać.
- Tak Mariusz? – spytałeś.
- Jesteś zajęty?
- Niekoniecznie – odpowiedziałeś.
- W takim razie zapraszam cię na obiad.
- Nie sądzę by to był dobry pomysł.
- Michał, nie zamykaj się na ludzi. – usłyszałeś od Mariusza po krótkiej chwili milczenia.
- Niech ci będzie. Gdzie i o której?
- Tam gdzie zawsze o 14?
- Niech będzie. Do zobaczenia.
- Do zobaczenia – powiedział Wlazły i się rozłączył.
Niechętnie wstałeś i udałeś się pod prysznic. W ciągu czterdziestu minut ogarnąłeś się i wyszedłeś z mieszkania. Nie miałeś daleko do lokalu, w którym umówiłeś się z Mańkiem, więc poszedłeś piechotą. Po dziesięciu minutach dotarłeś na miejsce i pchnąłeś drzwi. Będąc w środku rozejrzałeś się uważnie i dostrzegłeś przyjaciela machającego do ciebie. Podszedłeś do niego, przywitałeś się uściskiem dłoni i zająłeś miejsce naprzeciwko niego. Po chwili podszedł do was kelner, więc złożyliście zamówienia i po niedługim czasie posiłki zostały wam dostarczone. Zjedliście w ciszy, a po skończonym posiłku zamówiliście jeszcze kawy.
- Jak się trzymasz? – pyta Mariusz.
- Jakoś sobie radzę – odpowiadasz, chcąc uciąć temat.
- Widziałem się wczoraj z Agnieszką – mówi Wlazły. Zaskoczony podnosisz wzrok.
- Co u niej? – pytasz po chwili.
- Tak samo jak u ciebie. Jest rozbita i zagubiona. Nie radzi sobie, widziałem to po niej…Michał, zrób coś z tym w końcu, proszę cię. Tak dłużej być nie może.
- Chciałbym Mariusz. Tylko wciąż nie wiem co zrobić.
- Kontaktowałeś się z nią od waszego rozstania?
- Jakoś nie było okazji – odpowiadasz cicho.
- Zrób to. Ona na to czeka.
- Tak sądzisz? – pytasz z nadzieją.
- Jestem tego pewien – mówi Mariusz, posyłając ci delikatny uśmiech.
Rozmawiacie jeszcze jakiś czas, aż w końcu postanawiacie się zbierać. Płacicie rachunek i wychodzicie z lokalu. Wlazły informuje cię, że musi jeszcze iść do banku, więc dziękujesz mu za wszystko. Mariusz odpowiada ci, że nie masz za co, po czym żegnacie się uściskiem i każdy rusza w swoją stronę.
                                                      ~.~
Przejściówka. Nie dodam nic więcej.
Ale jak to MŚ bez Kurka? To jest jakiś mało śmieszny żart. Nie chce mi się wierzyć, że przegrał rywalizację, mimo wszystko. Coraz większy syf robi się wokół MŚ. Czarno to widzę, niestety. A bardzo chciałabym się mylić.
#DoBojuMariuszWlazły