Znowu wszystko poszło nie tak.

- Michał, wszystko w porządku? – pyta cię Luna, gdy do niej wracasz.
- To koniec, definitywny koniec – mówisz, kręcąc z niedowierzaniem głową.
- Przeze mnie, tak? – nie odpowiadasz. – Porozmawiam z nią, wszystko jej wyjaśnię.
- To nie ma sensu, nie zmienisz jej decyzji.
- Michał, ja naprawdę…
- Nie rozumiesz? To nic nie da! Agnieszka jest bardzo uparta, nie przekonasz jej. Ona nawet nie będzie chciała z tobą rozmawiać! – wykrzykujesz.
- Spokojnie Winiarski. To moja wina, więc ja to naprawię. Masz moje słowo.
- Nie obiecuj czegoś, czego nie będziesz w stanie spełnić – mówisz cicho.
- Nigdy tak nie robię – odpiera Luna, wlewając w twoje serce odrobinę nadziei.
Waszą rozmowę przerywa sygnał karetki, który słychać niedaleko. Masz złe przeczucia, więc zrywasz się z miejsca i biegniesz w stronę źródła hałasu. Wypadasz z parku, a twoim oczom ukazuje się zbiegowisko ludzi, którzy głośno rozmawiają między sobą. Twoje obawy się zwiększają, więc szybko wbiegasz między nich. Zauważasz rozbity samochód i opatrywanego przez sanitariusza kierowcę. Serce bije ci nienaturalnie szybko, w uszach szumi, a intuicja podpowiada, że to nie wszystko. Skoro jest sprawca, musi być i ofiara. Podbiegasz więc do karetki, a widok jaki tam zastajesz mrozi ci krew w żyłach. Twoja Agnieszka leży nieprzytomna na noszach,  jej ręka jest nienaturalnie wygięta, a na ciele widać pełno zadrapań, siniaków i krwi.
- Aga? Kochanie, słyszysz mnie? – wołasz do niej, mimo że wiesz, że w tej chwili ci nie odpowie.
- Proszę się odsunąć – upomina cię sanitariusz. – W tej chwili liczy się każda minuta.
- Ale to moja dziewczyna!
- Proszę pana, to w tej chwili nie ma znaczenia.
- Ja muszę z nią teraz być!
- Dobrze, proszę w takim razie wsiadać, bo naprawdę musimy się spieszyć.
Posłusznie zajmujesz miejsce w karetce, z przerażeniem wlepiając wzrok w nieruchome ciało Agnieszki. Wiesz, że to wszystko stało się przez ciebie. Powinieneś był pobiec za nią, spróbować ją zatrzymać, zrobić cokolwiek by nie doszło do tej sytuacji. Ale nie byłeś w stanie tego przewidzieć. Nie ma sensu gdybać, zastanawiać się co mogłeś zrobić, teraz najważniejsze jest życie twojej ukochanej.
Dojeżdżacie pod szpital, gdzie Agnieszka praktycznie natychmiast trafia na blok operacyjny. Tobie pozostaje tylko czekać.
Operacja trwa już dobrą godzinę, a ty coraz bardziej nie możesz znaleźć sobie miejsca. Nie zwracając uwagi na godzinę dzwonisz do Mariusza.
- Halo? – słyszysz głos swojego przyjaciela w słuchawce, ale nie jesteś w stanie się odezwać.
- Michał, jesteś tam?
- Tak, ja…możesz przyjechać?
- Jasne, ale gdzie?
- Do szpitala.
- Coś się stało? – pyta zaniepokojony Mariusz.
- Tak…Agnieszka miała wypadek, dość poważny. Operują ją. – odpowiadasz cicho.
- Zaraz będę – dodaje Wlazły i połączenie zostaje przerwane.
Nie masz pojęcia ile czasu czekasz na przyjaciela, ale kiedy już pojawia się obok czujesz, że potrzebowałeś jego obecności. Mariusz zerka na ciebie w milczeniu.
- Co z nią? – pyta po chwili milczenia.
- Nie wiem. Operacja trwa już prawie dwie godziny, ale wciąż nie chcą mi nic powiedzieć! – wykrzykujesz ostatkiem sił. Potem już nie wytrzymujesz, przestajesz tłumić w sobie emocje, a po twoich policzkach zaczynają płynąć łzy.
- Michał, wszystko będzie dobrze, zobaczysz.
- To moja wina, rozumiesz? To wszystko przeze mnie – wyszeptujesz.

                                                                                   *~*
Dramat większy niż w Modzie na sukces. :D
Jak sobie pomyślę, że już zaraz, za momencik ruszają MŚ, gdzie zobaczę tylko mecz otwarcia,(Boże, daj dużo transmisji w internecie, które znajdę) to aż nie mogę uwierzyć. Dopiero co było 100 dni, a tu proszę. Jak ten czas szybko leci.
Skoro o czasie mowa, wiecie, że jeszcze 4 rozdziały i epilog? :D